kuchnię, wygarniała popiół z<br>popielnika czy kiedy wróciwszy z miasta z ledwo doniesionym do domu<br>płaczem w oczach, na tym właśnie stołeczku gdzieś w kącie pozwalała się<br>temu płaczowi wypłakać.<br> Może to dziwne, lecz chwilami ogarniało mnie nie znane mi dotąd<br>uczucie ukojenia, jakby to światło płomieni bijące z otwartych<br>drzwiczek i ta czerwona poświata unosząca się nad rozżarzoną blachą<br>przenosiły mnie w czas sprzed urodzenia czy już po śmierci, co jest<br>przecież tym samym. I było mi dobrze. Albo to czas tylko stanął w<br>miejscu, zwłaszcza że mało co tych przepisów ubywało z leżącej pod<br>kuchnią sterty, którą sobie ułożyłem