głośne mieszanie łyżeczką zwykle karci się nas, dzieci, wołaniem: "Koluszki?!" Nas, czyli dzieci tomaszowskie, te wszystkie wnuki, które nieustannie kłębią się po wielkim babcinym domostwie, ogrodzie i podwórzu.<br>Koluszki są nie od razu. Rozkosz oddalania się od Łodzi smakuję po kawałku. Zgierz, Andrzejów, Gałkówek, coraz bardziej wilgotno i leśnie. Trzaskają drzwiczki trzeciej klasy, na stacjach narasta zapach bab z płachtami przesiąkniętymi masłem i twarogiem - wracają do Ujazda i Tomaszowa z pustymi konwiami i koszami. Tam, w przedziałach trzeciej, rozpościerają na twardych ławach pasiaste spódnice z grubej wełny, nie te odświętne, ale te bardziej spłowiałe, poprzecierane. Opierają owinięte chustą głowy o deski