sobą, nie potrzebuje już ani pana nad sobą, ani niewolnika pod sobą. Wznosi się ponad sytuację wytworzoną przez terror jednych i strach drugich. Istnienie jego rozgrywa się na poziomie myśli. Pan to tylko pojęcie pana, a niewolnik - pojęcie niewolnika. Między jednym a drugim pojawia się związek o charakterze logicznym. Myślący duch porzucił płaszczyznę istnienia terroru i strachu i osiągnął płaszczyznę, gdzie <q>świadomość jest świadoma swej jedności z określonym i odróżnionym bytem</>. Zmianie uległ sam człowiek. Zabrakło już w nim materiału zarówno na pana, jak na niewolnika. Zrodził się stoik - istota wyzwolona, czująca się na świecie jak "u siebie", bo zarówno on