Ziemio ojczysta, szafarko dobroci.<br><br>Oto po tobie śpiewający chodzę<br>Miejską ulicą, albo ścieżką polną,<br>Górą, doliną, i na każdej drodze<br>Wiem, że mi ciebie opuścić nie wolno,<br><br>Bo choć koroną dumną i wyniosłą,<br>Jak dąb, nie sięgam aż po blask promienny,<br>Wszystko, co we mnie żywe - w ciebie wrosło,<br>Ażeby duch się stał wysokopienny.<br><br>Na mazowieckiej wyrastam równinie<br>I twoim chlebem karmię śpiewne słowa;<br>Mój los szczęśliwy tam, gdzie Wisła płynie,<br>Dzień pracowity tam, gdzie twoja mowa.<br><br>Musiałem wiele przemyśleć i przeżyć,<br>I wszelkiej w sercu wyzbyć się obłudy,<br>Ażeby z tobą, ziemio, się sprzymierzyć<br>Na wszystkie troski i na wszystkie