się w różne strony w poszukiwaniu zaginionych. Akcja ratownicza trwała nieraz kilka dni, z dnia na dzień aż do odnalezienia turysty, np. akcja po Aldonę Szystowską, która była poszukiwana ponad miesiąc. W czasie wypraw zimowych ratownicy szli na nartach i obowiązywał ekwipunek zimowy. Jeśli chodzi o dyscyplinę, to Zaruski z dumą powiedział, że w ciągu pięciu lat jego pracy jako Naczelnika nigdy nie zdarzył się wypadek niesubordynacji lub niestawienia się na wyprawę, sprawna "maszyna" Pogotowia, stworzona przez niego, działała bez zarzutu. Najcięższą wyprawą tego okresu była akcja po Szulakiewicza na północnej ścianie Małego Jaworowego Szczytu w sierpniu 1910 roku, w której