założonej obcości, inności, bronionej prywatności. Nie bez racji: strategia skandalu dość szybko się wyczerpała (anachroniczna), strategia desinteressement chwyciła. Poprzednicy, starsi koledzy nie mogli znieść tego desinteressement: jeśli nie mogli być wzorem, najbliższą "tradycją", chcieli być chociaż atakowani... A tu nic, najwyżej felietonowe prztyczki, od niechcenia rzucane obelgi (Miłosz Biedrzycki: "ten dupek Herbert" itd.).<br> Nic więc dziwnego, że starsi pisarze jak Julian Kornhauser, którzy zrazu chętnie kibicowali młodym (pisali pracowicie przedmowy do ich tomików debiutanckich), witali ich z nadzieją ("Nowi dzicy","RPN", 1993 nr 6), jak nakazywał dobry literacki obyczaj, poczuli się w pewnej chwili wystrychnięci na dudków: "przekreślają całą tradycję <br>&lt;gap&gt;<br> odrzucają