autonomia tej najciekawszej formy ruchu materii była coraz bardziej wątpliwa.<br>Rozwój dynamiki nieliniowej radykalnie zmienił tę sytuację na korzyść redukcjonistów umiarkowanych. Wreszcie zrozumiano, na czym polega nieredukowalność pewnych własności procesów i układów złożonych, jak opisać i wyjaśnić te własności i jak wykazać ich niezależność od lokalnych procesów stanowiących ich podstawę dynamiczną. Obecnie wiadomo, że całość jest w zasadzie redukowalna do swoich części tylko wtedy, gdy ma charakter liniowy, czyli gdy rozbijając ją na części nie niszczymy jakichś ważnych powiązań o charakterze globalnym. Układy nieliniowe oczywiście również można zawsze dzielić na części, które następnie bada się niezależnie od wyjściowej całości. Jednak wiedza