samego oglądania. Nie od tego, że oni ją puszczali, tylko od oglądania i trzymania w rękach - okładka się wreszcie całkiem rozpadła. Jej właściciel przyszedł do mnie w pewnym momencie i powiedział:<br>&lt;q&gt;- Kurwa, koniec! Nie pożyczam! Już koniec!&lt;/&gt;<br>Ale jeszcze zanim ostatecznie jej nie pożyczył, to wywierciliśmy na końcu tej płyty ebonitowej dwie takie małe dziurki. Pamiętam, żeśmy je zrobili chyba cyrklem i taką klamerką z drutu miedzianego ją złączyliśmy - bo ona po prostu pękła. Pierwszy utwór był w ogóle nie do zagrania, ale reszta jeszcze jako tako chodziła. I po dzień dzisiejszy jak słucham &lt;name type="tit"&gt;Help!&lt;/&gt;, to są takie nagrania, że sobie