którego poniosło oczekiwanie czytelników, jakie sam rozbudził. Żądali oni więcej, aniżeli mogli uzyskać... co spowodowało, że twórca Wesela zaczął widowiskowym barokiem maskować myślową bezradność.<br>Obrazoburczy szał kazał Gombrowiczowi zacząć od podgryzania Skamandra i doprowadził wreszcie do zarzucenia Mickiewiczowi horyzontów<br>&lt;q&gt;"pobożnego dziecka, zabłąkanego w kiepskie mistycyzmy"&lt;/&gt; (Dz IV 45). W tej egotycznej donkiszoterii bywał Gombrowicz zarówno śmieszny, jak patetyczny. Lecz sam to widział najlepiej. Choćby najkapryśniej przebierał w dziełach i doktrynach, zastygnąć musiał w końcu we własnym kaprysie i nonszalancji: nie przypadkiem więc mówił, że nie wolno mu być "nadmiernie" swobodnym w krytyce. Za mądry był, aby sądzić, że - wysilony w negacji