wydzielania androgenów nadnerczowych o działaniu anabolizującym, a więc ochronnym wobec tkanek podporowych, mięśni, kości, powłok. Wadami przewlekłego leczenia kortykotropiną są: 1) konieczność powtarzanych systematycznie wstrzyknięć domięśniowych, 2) możliwość wytwarzania przeciwciał. Przewlekłe stosowanie kortykotropiny zamiast kortykosteroidów powoduje przerost i rozrost kory nadnerczy, ale nie chroni przed niedoczynnością podwzgórza i przysadki, gdyż egzogenna kortykotropina hamuje zwrotnie wydzielanie korykotropiny endogennej, a wydzielany w zwiększonej ilości kortyzol dodatkowo wpływa supresyjnie na podwzgórzowe wytwarzanie CRF (kortykoliberyny) i na działalność komórek kortykotropowych.<br>Spośród chorób, w których stosowano z powodzeniem leczenie kortykotropiną, należy wymienić: stwardnienie rozsiane, toczeń rumieniowaty trzewny, reumatoidalne zapalenie stawów, astmę oskrzelową. W ostrej fazie choroby