reprezentowały optymalną skalę i formę, podobnie jak działo się to w tradycyjnej przestrzeni staromiejskiej. Rozwiązywały one optymalne relacje pomiędzy jednostką a społecznością, dawały harmonijny kontrapunkt architektury z przyrodą. Pomimo upływu wieków i niezależnie od postępu cywilizacji pewne cechy przestrzenne zachowały swą nie zmienioną wartość, stanowiąc swoiste constans przestrzeni społecznej i ekologicznej. W miastach są to układy ulicowo-placowe z gabarytem zabudowy do kilku kondygnacji, natomiast na wsi czytelny układ przestrzenny, z wyodrębnieniem centrum życia zbiorowego, oraz zabudowa o zbliżonych cechach ujednolicających się z dystansu, wtopiona w wewnętrzną zieleń. Zresztą prawdziwa architektura ludowa jest zawsze optymalnie wpisana w krajobraz. Mowa oczywiście o