bardziej nie jest konieczne, żeby za postęp gospodarczy płacić strukturalnym bezrobociem czy niezupełnym zatrudnieniem, które prowadzą w konsekwencji do rozszerzania się grupy wykluczonych i powiększania się obszaru nędzy. <br><br>Sposób ułożenia porządku obrad w Kopenhadze (1995) - podobnie jak na konferencji w Rio de Janeiro w 1992 r. - stanowi, impicite, odrzucenie skażonych ekonomizmem teorii czyniących ze wzrostu gospodarczego główny jeśli nie jedyny cel. Mówiąc słowami Luisa Emmerija (1994) nikt nie podaje w wątpliwość faktu, że wzrost gospodarczy jest na dłuższą metę skutecznym sposobem osiągania celów społecznych i zwalczania nędzy. Jednak do osiągnięcia tych celów potrzeba by czasu trzech do pięciu pokoleń. Innymi słowy