wzory o te stałe.<br>Działanie możemy napisać w postaci (2.12) z lagranżjanem (2.13). Zasada wariacyjna w teorii pola stwierdza, że rzeczywiste konfiguracji pola to takie, dla których działanie osiąga ekstremum (czyli wariacja działania wokół tych rozwiązań znika, .S = 0). <br>Heurystyczne uzasadnienie takiego warunku pochodzi z teorii kwantowej, gdzie ekstremum działania odpowiada konstruktywnej interferencji amplitud. Aby mogła być dobrze określona, zasada wariacyjna powinna być uzupełniona o warunki nałożone na wariacje pól na brzegu rozpatrywanego obszaru. Podobnie jak w dyskutowanym poprzednio przypadku mechaniki klasycznej, gdyby wariacje pól nie znikały na brzegu, nakładałoby to dodatkowe więzy na układ. Aby to zilustrować, napiszmy