się też &lt;name type="person"&gt;Kutz&lt;/&gt; w późniejszych &lt;name type="tit"&gt;"Ludziach z pociągu"&lt;/&gt; (1961), gdzie pokazał wojnę na cichej (pozornie) stacyjce. Mistrzem dramatu wojennego był także Stanisław Różewicz, który pokazał co najmniej dwie świetne paradokumentalne rekonstrukcje wydarzeń wojennych - najpierw w &lt;name type="tit"&gt;"Wolnym mieście"&lt;/&gt; z 1958 roku, a potem w &lt;name type="tit"&gt;"Westerplatte"&lt;/&gt; (1967).Zupełnie inną wizję wojny - skrajnie emocjonalną i subiektywną - przedstawił w swoim pamiętnym debiucie Andrzej Żuławski. Jego &lt;name type="tit"&gt;"Trzecia część nocy"&lt;/&gt; (1971), zrealizowana na podstawie wojennych wspomnień ojca reżysera, jest obrazem apokaliptycznym o takim poziomie napięcia, że można ten film zaliczyć do czołowych dzieł antywojennych.<br>Od kilkunastu lat II wojna światowa nie interesuje polskich filmowców. Zanosi się na