była krótko obciętą blond główką i zachrypniętym głosem. Siedziała na przednim siedzeniu syreny bosto, a ja widziałem nawet nie jej profil, tylko tył głowy i koniuszek nosa. Teoretycy malarstwa mają pewnie jakąś nazwę na określenie takiego rzutu postaci: lekko skośnie, od tyłu. Ale kogóż przedstawia się tak na obrazach, najwyżej epizodyczną postać, jakąś pastereczkę czy pazia, a nie jedyną kobietę życia. Potem, w ten pierwszy wieczór, filtry, przez które spoglądałem na Gosię, już w niej zakochany, już wiedząc, że ona jest tą jedyną, zmieniały się wielokrotnie. Najpierw, w syrence, pokochałem niesforną blondynkę z niskim głosem, dmuchającą raz po raz na grzywkę