czterogłosu, bądź inne kombinacje zdwojeń, w <br>celu wyeksponowania przez wzmocnienie wolumenu brzmienia określonej struktury <br>tekstu, np. Chlondowski Missa Dominicalis II, 1948 (Pleni, s. 1), Furmanik Msza <br>ku czci Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze charakteryzuje typ narracji <br>płynnej, z rozczłonkowaniem odcinkowym respektującym strukturę wersową tekstów, <br>operującej pewnym zróżnicowaniem fakturalnym oraz kontrastem temp i dynamiki, <br>nie zaś wyrazu. Jako rezultat przyjętej poetyki ­ wykorzystywania omówionych, <br>ograniczonych świadomie środków ­ styl ten charakteryzuje powściągliwość i nieuchronnie <br>skonwencjonalizowany, jakby powielany typ ekspresji i realizacji duchowości <br>tekstów ­ niekiedy rodzaj naiwnej (by posłużyć się Schillerowskim określeniem) <br>prostoty. Trudno jednak kompozytorom tym odmówić poprawności warsztatowej i <br>inwencji