dziwną mi się wydaje skwapliwość tego lub owego codziennego pisma, nawołującego z ogromną zgrozą stróżów bezpieczeństwa publicznego do tępienia żebraniny, do usuwania biednych dzieci, wyciągających rączyny po chleb, którego ojcowie dać im nie mogą. Czy to nie bezlitosna surowość? Czy istotnie zawsze pod formą żebraniny kryć się musi wyzysk i fałsz?"&lt;/&gt;<br>Złą opinię - frantów, oszustów i wydrwigroszy - wyrobiły żebrakom już lata wcześniejsze, a rozkwit żebractwa nie przypada bynajmniej na XIX wiek. Przedtem nędzę traktowano jako dopust Boży, a żebraninę uznawano powszechnie, choć potępiano - za "sposób na życie" dla ludzi ubogich.<br>Lokalne społeczności zapewniały biedocie minimum egzystencji, ale tylko kalekom i ludziom