naczelny inżynier bez wahania ruszył na właściwe zbocze i zaraz za ostatnimi budynkami ujrzał coś, co na długą chwilę odebrało mu zdolność władania sobą.<br>Na niewielkiej łączce przed olbrzymim, opartym na skomplikowanych stojakach i rusztowaniach kawałem dykty stał na ogrodowej drabinie Lesio z paletą i pędzlem w rękach i malował fantazyjne ramy wokół wielkich, niewyraźnych prostokątów. W chwili kiedy naczelny inżynier wrósł w ziemię na zapleczu ostatnich komórek, przerwał na chwilę pracę, odwrócił się w kierunku widocznej w niewielkim oddaleniu nakrapianej stodoły i rzekł z goryczą:<br>- Czemuż serce twoje jest zimne jak głaz?<br>Urwał i trwał chwilę w milczeniu, wpatrzony w