się na scenę, by wywieźć głodomora zapewne w jakiś świat wewnętrznej sytości, to projekcja marzeń całkiem już zerwana z życiowych kotwic. I zapewne także memento: nie bez przyczyny bohaterowi przemożnie tłucze się po głowie ogłoszenie z gazety: "skład bielizny dla zmarłych u czcigodnej Mamzel Andersen..." Rozpychanie granic narzucanych przez własne felery, rzutowanie myśli w wyobrażony, żyjący własnym życiem mikrokosmos, zdarzenia sceniczne jako projekcja wewnętrznych sprzeczności duszy - jakże Gombrowiczowski to teatr! Na jesieni ubiegłego roku Paweł Miśkiewicz przygotował we wrocławskim Współczesnym własną adaptację "Kosmosu", imponująco klarowną i logiczną, choć może niepotrzebnie czołobitną wobec autora, inkrustowaną fragmentami "Historii" i "Ślubu". Czyż wypada się