dyrektora, umiejętnie podsycającego i formułującego intelektualne dążenia zespołu artystycznego. Dyrektora nie uwikłanego bezpośrednio w sam proces tworzenia, lecz zdolnego współtworzyć tożsamość zespołu na zasadzie wspólnoty. Wspólnoty budowanej świadomie wokół wartości, tego szczególnego etosu pracy i myślenia obywatelskiego, jaki stał się fundamentem pozycji zespołu. Jan Paweł Gawlik potrafił też wyjątkowo zręcznie formułować poetykę najważniejszych dokonań i skutecznie ją propagować na zewnątrz.<br>Pierwsza połowa lat siedemdziesiątych to głównie dzięki Staremu Teatrowi najlepszy okres powojennego teatru w Polsce, do tej pory nieprześcigniony. Prawda, ale posunęłabym się nawet dalej. Znacznie dalej poszerzyłabym tę perspektywę, aż... do początków polskiego, zawodowego teatru założonego przez króla Stanisława Augusta