jej przekonanie, że piękno tej sztuki, dlatego doskonałe, że oparte na prawidłach ładu naturalnego, zawiera w sobie &#150; obok estetycznego &#150; również przesłanie moralne. Przekonanie to prowadziło do wniosku o służebnej roli artysty wobec wzorca doskonałości, który ma naśladować. Znamiona takiej postawy odnajdziemy w dojrzałych pracach Potockiego, w których będzie formułował poglądy na istotę i funkcję sztuki. W zgodzie z postawą estetyzującą jest inna dyspozycja, ujawniona w młodzieńczej korespondencji &#150; ufność w moc sprawczą prawa naturalnego, które &#150; w jego odczuciu &#150; miało stać się nadzieją człowieka i religią przyszłości.<br> Korespondencja ukazuje jeszcze inną jego cechę, wyraźną już w wieku młodzieńczym