płakać. Nie płakałam, gdy przyszedł łącznik, chłopiec w krótkich spodniach harcerza, i oznajmił, że porucznik Korab "poległ na polu chwały". I kiedy kładłam go do pierwszej mogiły, na podwórku, podtrzymywałam głowę. I kiedy wyjmowano w Parku Dreszera to coś, co było porucznikiem Korabem, Konradem, moim mężem. Nie będę płakać po fornalu Gwieździku. Ale łzy płynęły same. Nie mogła ich powstrzymać, bezwolna wobec strumyków lejących się dosłownie z oczu przez policzki, skapujące z brody.<br> - Mamusiu, dlaczego Gwieździk leży? - pytała Irenka. - Czy on śpi?<br>Wzięła dziecko za rączkę, pociągnęła ku dworowi. Od czworaków leciała Gwieździkowa. Jednym ramieniem podtrzymywała blisko roczną Jaguśkę, drugą ciągnęła