o wielkim talencie narracyjnym (choć nierówny wyborny pejzażysta kresowy, znakomity odtwórca atmosfery i ludzi na litewskich i białoruskich ziemiach utraconych po ostatniej wojnie, pisarz w najlepszym tego słowa znaczeniu ludowy, tzn. obdarzony wrażliwym słuchem i wyostrzonym wzrokiem w obliczu "dołów społecznych (zjawisko niezbyt częste w Polsce oleodrukowych Chłopów, nie zawsze fortunnych prób Żeromskiego, dość mizernej literatury chłopsko-robotniczej w dwudziestoleciu niepodległości); a równocześnie kontynuator wygasającej tradycji realizmu kontrowersyjnego, powieści które dzielą czytelników na obóz pobudzają do zajadłych sporów lub przynajmniej do dyskusji. Wystarczy tu wspomnieć znaczenie takich książek jak Lewa wolna i Nie trzeba głośno mówić. Osobne miejsce w twórczości Mackiewicza