przestaje być metaforą i staje się metaforycznym tłem dla rozmowy Hamleta z Grabarzem. Jest to, obok barwnej sceny z Aktorami (potraktowanymi a la Fellini), najczystsza i najbardziej przekonująca scena w całym przedstawieniu. Pokazany z rosyjskim realizmem Grabarz (znakomity F. Antipow) pije wódkę, rozbija skorupkę jajka o czaszkę Yorika i śpiewa frywolne kuplety. Kiedy Hamlet zaczyna z nim rozmowę na tematy istotne, jest po prostu zirytowany tym, że jakiś palant przeszkadza mu konsumować. To zderzenie życia i pięknego (powiedziałbym: metafizycznego) skupienia rosyjskiego Hamleta, nabiera w scenie tej sensów kosmicznych. <br>Trzecim elementem, a właściwie pomysłem, który buduje całokształt przedstawienia oraz ułatwia działania sceniczne