do gimnazjum w Piotrkowie, dlatego mieli nie tak znów szczytne wspomnienia. Główna zasługa wuja Marka dotyczyła rzucania kaloszami w pedla w czasie strajku gimnazjalnego w roku tysiąc dziewięćset piątym. Wuj Władek był o wiele bardziej przykładny, a zatem o wiele mniej dla mnie interesujący. W owych czasach bowiem najbardziej wyróżniałam frywolne cioteczki z Warszawy, które uczyły mnie, że nie należy mówić "motylek", tylko "<orig reg="motylek">motyłek</>". Ale tu chyba i mamusia zawiniła, karmiąc mnie wierszykami Boya. Nawet wiersz o Stefanii umiałam już wtedy na pamięć, choć rozumiałam w nim wyłącznie grę rymów. Zwłaszcza "nie sposób - osób" bardzo mi się podobało, choć "tamte osoby