czasu, bo jedna z panienek puściła w ruch butelkę, która zatrzymała się celując szyjką we mnie i byłem zmuszony do zdejmowania marynarki. Podczas gry obserwowałem ukradkiem inżyniera, gatki zdjął z niewysłowioną godnością i ta godność przekonała mnie, iż poranne wyznania Henia nie były hochsztaplerską sztuczką, służącą do zdemaskowania mnie jako gacha Wandy, lecz najszczerszą prawdą, Henio mówił szczerze: nie wierząc w potwory miał przyjemność z dawnej wiary, innymi słowy, przestał wierzyć w potwory częściowo, symptomatyczne było odezwanie się sprzed chwili, iż podczas młodzieżowej rui jeży się klepka. Również w trakcie gry wyrobiłem sobie pewien pogląd na istotę zmian Heniowych, spostrzegłem mianowicie