bądź motłochu<br>i niczym &lt;orig&gt;prol&lt;/&gt; czy wiejski burek<br>więdnij, szlachcicu pcimski, w lochu!<br>Tu w sercu poczuł taką ranę,<br>że głową zaczął walić w ścianę.<br><br>Wtem go poderwał ostry dzwonek.<br>W drzwi wbija oczy przerażone:<br>Już idą po mnie! Ach, dać nogę!<br>Lecz nie ubrany, jakże mogę?<br>Po śniegu w gaciach? Nie da rady!<br>Dopadły go przeklęte gady!<br><br>Choć podłość jest substancją świata,<br>los czasem miłe figle płata,<br>bo oto stoi w drzwiach Maczuga<br>i tak go przyjacielsko ruga:<br>Waldek! - powiada - ty opoju!<br>Koniec z tym bajzlem! Czas do boju!<br>Słuchaj! W dwóch słowach: wojnę mamy!<br>Ech, zadrżą zbuntowane chamy,<br>dostanie