kto... Wiem, co potrafię, co jestem wart i moja praca. A jeżeli ktokolwiek nie widzi, głupstwo.<br> - Ale pan na tym straci i pana bliscy.<br> - Chociażby. Powtarzam, nie życzę sobie. Żadnych wyjaśnień. Nikomu.<br>Nowa nauczycielka roztasowywała się w pokoju Hani. Starsza już osoba, doświadczona siła pedagogiczna. Towarzyszyła jej siostra, wdowa, równie gadatliwa, tęga, ciekawska. Hania Surmówna musi zwolnić pokój, panie po obejrzeniu uznały, że niekrępujący, z osobnym wejściem, nie szkodzi, że mniejszy od sypialni dziedziczki. Surmowa zakłopotana. Córka nie wróciła z Łodzi, czy koniecznie trzeba przenosić jej rzeczy teraz? Może panie te parę dni poczekają? Ale panie nie chciały czekać. Marta podjęła