ich w obozie nad Chotlą, gdyśmy znieśli nilfgaardzki podjazd. To niezawodnie podejrzany element! <br>Rycerz w pozłacanej zbroi parsknął, potem zaś uważnie przyjrzał się Jaskrowi, a młoda, lecz surowa twarz rozjaśniła mu się nagle. <br>- Bzdura. Rozwiązać ich.<br>- Nilfgaardzcy są to szpiegarze! - zaperzył się Słup Czarny z rodu Papebrocków. - Zwłaszcza ten, o, gałgan, wyszczekany jak wiejska sobaka. Poetą się być powiadał, łotrzyk!<br>- Tedy nie zełgał - uśmiechnął się rycerz w pozłacanym pancerzu. - To bard Jaskier. Znam go. Zdjąć z niego pęta. Z tego drugiego też.<br>- Pewni jesteście, panie hrabio?<br>- To był rozkaz, rycerzu Papebrock.<br>- Nie wiedziałeś, na co mogę ci się przydać, tak? - mruknął