sztuce, własnej przyszłości i świecie, który był wielki i nieodgadniony.<br>- Kochasz mnie? - pytała siostra, a on w milczeniu ściskał jej dłoń.<br>Czuł, że dzieje się coś ważnego, że sprawy dojrzewają do rozwiązania, którego bał się, i którego pragnął. W letni dzień poszli nad rzekę. Rozebrali się i z bezwstydem kochanków ganiali po płytkiej wodzie. Nagle Renia spoważniała i wyciągnęła do niego ramiona. Stała zanurzona w nurcie po pas. Mokre włosy przysłaniały zadarte i trzepoczące piersi. Słońce odbite w wodzie doczepiło do jej ciała błyszczący ogon. Była syreną - pół rybą, pół kobietą. Wieczną pokusicielką, słodką morderczynią podróżników. Bruno podszedł do niej, ukrywając