podłogę, wzbije w powietrze i<br>niczym biała gołębica uleci w niebo. Stał zapatrzony i nie widział, jak<br>zza rogu wysuwa się brat Jadźki z cebrzykiem pomyj. Tadzio zaszedł<br>Witię od tyłu i w chwili, gdy ten w swej wyobraźni trzymał w tym walcu<br>Jadźkę w ramionach - chlusnął na niego pomyjami, garnirując jego włosy<br>resztką marchwi i nitkami makaronu. Takim go właśnie ujrzała przez okno<br>Jadźka, wyrwana z kołowrotu somnambulicznego tańca krzykiem Tadzia:<br>"Podglądać to możesz swoją babkę!".<br> Rzucił się Witia łapać małego Kargula, ale za rogiem domu natknął się<br>na dużego. Władysław Kargul stał wsparty na widłach. Jego spojrzenie<br>nie pozostawiało