Zygmunt wyszedł powłóczyć się po dzielnicy. Przedpołudniowe włóczęgostwo dotykało co drugiego mieszkańca tej ziemi bezrobotnych. Nie wypychała ich z domów nadzieja zarobku czy pracy - wychodzili tylko po to, żeby kolejny dzień się w końcu rozpoczął i nabrał identycznego rytmu z wszystkimi wcześniejszymi dniami i miesiącami. To był rytuał. Snuli się gdzieś bez jasnego celu. Przysiadali na ławkach, krążyli po ulicy, od niechcenia prosząc o pożyczkę, rozmawiali w bramach, wystawali przed sklepami, po czym, przydeptując peta, ruszali dalej. A to odlać się za murek, a to do następnego sklepu, a to do parku, też na ławeczkę. Zygmunta to włóczenie się zawsze kierowało