tylko być pewnym przynajmniej przez kwadrans jej miłości. Nie, tego byłoby za mało! Więc, aby mógł być pewny, że nigdy mu nie skłamie...<br>- Ścierpię każdą prawdę - błagał - lecz przyznaj się, Rebeko, Rebeko! Odpowiesz m_ i, czy nie? krzyknął wreszcie zniecierpliwiony. Już miał dość tej żebraniny. Zazdrość najprzedniejszego gatunku rzuciła go gdzieś w przestrzeń ponad tym milczącym kobiecym grobem. Bok mu się wydymał, serce łomotało. "Przecież ona dziś jeszcze mogła być tam i z nim się całować!"<br>Z potarganą brodą i włosami Widmar usiadł na krawędzi łóżka jak na krawędzi przepaści i wysapał.<br>- To jakże tam było, Rebeko, z tym nie urodzonym