ciszy, jaka powstaje po swarach z oczywistością, po zgiełku proceduralnym w procesie prawdy, gdy już wiadomo, że nie da się jej przekonać do życia po życiu, gdzieś tam za Styksem, w gajach pamięci, oblężonych poprzez nicość.<br> Przyjaciele są, ale ich nie ma. Wino czerwieni się ciemno, jest labiryntem z ukrytym gdzieś Minotaurem. Można tam wejść, ale trzeba wrócić. Mit powrotu towarzyszy każdej drodze. Nie widać jej dobrze, płomień świecy drży. Cienie po drugiej stronie stołu pochylają się ku kielichom, wciąż milczą jednak, nie wychodzą z labiryntu.<br> Trochę wina rozlewa się na książki. Na wierzchu jest ich kilka, reszta, dużo, pod stołem