gromadę, posłuszni i już w zupełnym milczeniu przysunęli się do parkietu. W tej części sali mroczno było, więc gdy się zatrzymali wśród cienia i zastygli w bezruchu, wydawali się jednym ciałem o wielu dziwacznych i poplątanych członkach. Za oknami słychać było ranny świergot ptaków. Przez szpary w kotarach padały w głębi na salę nikłe smugi światła.<br>Ośmielone pomywaczki wysuwały się jedna po drugiej z kuchennego korytarza. Wyjrzał i kucharz w białej czapeczce. Za nim wychyliła się stara Jurgeluszka. Mały boy znowu wdrapał się na stolik. Tym razem nikt go nie spędził.<br>Przez dłuższą chwilę Kotowicz nasycał się wywołanym nastrojem. Czuł się