nie spała. Leżała tam z otwartymi oczami, noc w noc, i czekała, <br>aż pojawię się i zacznę się onanizować. Raz, i jeszcze raz, i jeszcze... <br>- Biłeś ją?<br>- Nie, nigdy jej nie uderzyłem. Nie musiałem. - Były przecież karaluchy. Nasi <br>sojusznicy. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak się ich bał. Przy karaluchu gotowa <br>była zrobić wszystko. Wszystko. Nie musiałem jej nawet wiązać. Byleby tylko jej <br>nie dotknął. Ale one były takie niesforne. Rozłaziły się, właziły wszędzie, jak <br>to karaluchy. Mama wynosiła je potem do kuchni.<br>- Po co?<br>- Rozmawiała z nimi.<br>- A kiedy dowiedział się twój ojciec?<br>- Po wypadku Marii. Powiedziała wszystko w Rasztowie i