starą parasolkę z torby, rozłożyła ją- kolejne stracone minuty- i puściła się pędem. Niespodziewanie stanęła. Słyszała przecież kroki za sobą. Odwróciła się- nikogo nie było... Teraz szła wolniej, ciszej, ostrożniej. Deszcz przybierał na sile. A kroki wciąż było słychać. Po kilku minutach zatrzymywania się, biegania, odwracania, wpadła w panikę i gotowa na wszystko wrzasnęła- kto tam jest? kto do cholery za mną łazi?!<br>-Ja- usłyszała ciepły głos tuż przy swoim uchu. Odwróciła się z przestrachem i zamarła. Z odległości 20 centymetrów szafirowe oczy wpatrywały się w nią uważnie.<br>-Kim... kim jesteś?- zapytała.<br>-Deszczowym Aniołem...<br><br>...cdn...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Moje...&lt;/&gt;<br>Dziś nie mam ochoty pisać