wymarzonym tytułem doktora włącznie. Pozbawiło mnie to wszelkich motywów do życiowej działalności. Mego samopoczucia nie polepszył woreczek złotych monet, odziedziczonych po ojcu, choć uczynił mnie człowiekiem bogatym na skalę krajową. Jedyną bliską mi osobą była sąsiadka w podzielonym mieszkaniu, pani Melania, osoba prosta, lat przeszło pięćdziesiąt, o sercu spragnionym uczucia, gotowa ukołysać mnie w swych ramionach. Jedyną wartością, która mi pozostała, było więc złoto. Kiedy przebiegam myślą dwadzieścia ostatnich lat mego życia, to łączy je wspólną klamrą właśnie ojcowski skarb. Opisując moje losy zdaję jednocześnie sprawę ze sposobu wydatkowania tych niemałych jak na krajowe warunki pieniędzy. Oto jak doszło do pierwszego