Okropność, fałszywa nuta. Jedynie gościowi można to wybaczyć".<br>Pora na wyjaśnienie: kabaret białych emigrantów zwracających się do widzów nieznających rosyjskiego był kabaretem plastycznych znaków, poetyckich skrótów. Najgłośniejsza scenka - Katarynka - obywała się bez słów. Grupa podwórzowych muzykantów odgrywała metaforę ludzkiego losu. Dźwięki zdartej katarynki zagłuszał bęben. Potem sypiący się z okien grad monet - jak salwa rozstrzeliwał grajków. Układ taneczny opracowali wychowankowie Diagilewa. Strona plastyczna to znów Bakst, Tschelischtschew, Xenia Bogusławskaja. Oglądałem w Akademii Sztuki w Berlinie zachowane programy i szkice kostiumów, przeglądałem recenzje (entuzjastyczne) z występów Ptaka Kurta Tucholsky'ego, Alfreda Polgara, Else Lasker-Schuler. Wtedy zrozumiałem, dlaczego Jarosy wybrał Warszawę. Arcydzieła rosyjskiego