peronów, pamiętających wielki kiedyś ruch podróżnych, była przejmująca, pod ich dachami, wspartymi na żelaznych słupach, każdy krok dzwonił i kołatał wielokrotnym echem. Lewandowski przeszedł na drugą stronę rudego placka, wąskimi uliczkami minął resztę zabudowań i znowu znalazł się w lesie, porastającym piaszczyste wydmy. Wspiął się po łagodnych stokach, aż do grzbietu, za którym w szerokiej kotlinie, gęsto zmierzwionej krzakami wikliny, płynęła prawie niewidzialna Blizna płytkim, wśród piachów rozlanym korytem. Poszedł teraz skrajem lasu w górę rzeki, w głębokiej ciszy szeleściły odginane gałązki poszycia. Szedł jeszcze blisko pół godziny. W pewnym miejscu stroma piaszczysta wydma schodziła ciasnym wąwozem ku rzece, urwisko uskakiwało