132;Tygodniku Polskim" Dumę o Sobieskim (1820) oraz kilka okolicznościowych czterowierszy.<br> I wtedy jednak ów dorobek lat przeszło piętnastu pozostanie więcej niż skromny. Zjawisko tym bardziej zaskakujące, że właśnie wtedy umacnia się przecież ostatecznie pozycja Koźmiana na polskim parnasie i jego reputacja jako &#132;wieszczyka naszego znakomitego, pełnego czerstwości i gustu", jak go nazwie Niemcewicz. Tej jego pozycji nikt otwarcie nie zakwestionuje aż do końca epoki Królestwa Kongresowego, co więcej, uznanie i szacunek znajdzie również u wielu przedstawicieli młodej generacji, między innymi u Brunona Kicińskiego, Franciszka Salezego Dmochowskiego, Tymona Zaborowskiego czy Antoniego E. Odyńca.<br> Przez nikogo też nie mogła być w