jak Brodziński, a w swej oryginalnej twórczości pozostawał wierny klasycystycznym kanonom estetycznym. Jego stosunek do nurtów nieklasycystycznych był również powściągliwy. Zachwycał się wprawdzie Szymanowskim (co miał mu za złe Chrzanowski, nazywający Szymanowskiego &#132;fabrykantem cacek"), ale jego zachwyt dotyczył wartości stylistycznych i treściowych, mieszczących się w dekalogu klasyków, mianowicie wartości gustu podporządkowanego rozumowi i smakowi bliskiemu je ne sais quoi. W pismach satyrycznych Potocki wyśmiewał sentymentalizm, chociaż formalnie jego krytyka dotyczyła obyczajów towarzyskich, a głównie nadmiernej czułostkowości.<br><br> Drugim większym dziełem Potockiego były opublikowane w roku 1816 Pochwały, mowy, rozprawy obejmujące prace o języku, wymowie i literaturze polskiej. Dał w nich &#150