to aktualizacja moich możliwości, unieruchomiona nieuchronną relacyjnością wszelkich ludzkich stosunków. Jeszcze zwięźlej, "osobowość ku", zależna i chwilowa, ale jedyna, na jaką człowieka stać. Dlatego już w Ferdydurke pisał Gombrowicz, że od "gęby" uciec nie można, chyba w "gębę" inną... Co do "formy", to oznacza ona nie tylko zwyczaj, konwencję, społeczny habitus, jak początkowo rozumiano. Także - konieczny sposób ujmowania rzeczywistości przez poznający podmiot; albo nawet - kto wie? - tkwiącą w samym bycie potęgę. O formie można mówić wtedy, kiedy - w zetknięciu paru ludzi - wytwarza się obowiązująca reguła odczuwania czy zachowania. Ale także wtedy, kiedy - w obliczu wszystkiego, co niejasne, niepojęte, nie spełnione - umysł