początku czuli się sobą onieśmieleni. Wspólnemu głośnemu czytaniu, spacerom po parkowych alejkach towarzyszyły przelotne uściski dłoni, spojrzenia, za którymi czaiła się jednak gotowość ofiarowania czegoś więcej, niż dozwalało "moralne dziewictwo". Kiedyś siedzieli do późnej nocy w dawnym gabinecie ojca. Ze starego portretu spoglądał pan Benedykt. Czarne bokobrody, czarny surdut, biały halsztuk, w lewej ręce karta pergaminu, prawa dłoń swobodnie oparta o poręcz ozdobnego fotela. Tak, to ten sam fotel, na którym siedzi teraz córka.<br><br> Majowy zmierzch, czuła uwaga słuchacza ośmiela do wynurzeń, do "spowiedzi z życia". Mówiąc - zastępczo - o ojcu i bliskich, w istocie Eliza pragnie przemycić całą o sobie "psychodramę