tego typu stosuje się zwykle metody bonitacyjne lub oparte na skalowaniu wartościującym, wynikającym z generalizacji pomiarów ilościowych poszczególnych fragmentów przestrzeni. W podejściu estetyczno-krajobrazowym natomiast celem jest określenie wartości scenerii (scenary) całego krajobrazu lub też jego części. Analizuje się cechy, takie jak: konfiguracja widzianych zróżnicowań, zwartość, barwność, kontrastowość, rozległość, dekoracyjność, harmonijność, znaczenie kulturowe, metaforyczność, aktywność wyzwalania wrażeń i inne cechy scenerii. Oceny estetyczne są z natury rzeczy zmienne, zarówno jeśli idzie o przedmiot obserwowany (ten sam krajobraz może być wartościowany przez podmiot inaczej, np. zimą i latem, w słońcu i przy pogodzie pochmurnej), jak i o podmiot oceniający, kiedy o ocenie