zbiec, nie było edelingów. Na pewno spadła niejedna szlachetna głowa. Nie ominęły też edelingów późniejsze masowe deportacje79. Ale dalsze losy Widukinda są znamienne dla polityki zdobywców. W 785 r., gdy tylko przywódca plemiennej irredenty zrezygnował z walki, Karol Wielki dał jemu i jego zięciowi Abbionowi gwarancje nietykalności, sprowadził ich z honorami na swój dwór i tam ochrzcił, co w Annales regni Francorum uznano za akt poddania się całej Saksonii pod władzę króla Franków. Annales Mosellani i Annales Laureshamenses zapewniają, że Karol Wielki osobiście podniósł Widukinda ze zdroju chrztu świętego i uczcił wspaniałymi darami80. W intencji dworu frankijskiego była to demonstracja o