cię, Borysie - powiedział cicho Sergiusz. - Nie zrozumiemy się. Mówimy różnymi językami. Nie przypuszczałem jadąc do Paryża, że mogę cię spotkać w tutejszej emigranckiej kompanii. Pewnieś przez ten czas gości po lunaparkach taksówką rozwoził albo gdzie do stołu podawał i napiwki zgarniał. Jak wszyscy. Życieś na usługach przelokaił. Wpakować sobie "z honorem", po oficersku, kulę w łeb, nawet na to odwagi ci nie stało. Eh, Borysie!<br>Twarz Sergiusza raptownie wykrzywiła się grymasem nieludzkiego bólu i zupełnie poszarzała. Chory jęknął i. ciało jego w nagłym skręcie wypięło się jak łuk trzeszczący od naprężenia. Na wargi wystąpiła mu piana.<br>Rotmistrz Sołomin uczuł, że włosy