zawsze już koniec z duchami. Paragon posłał mu żałosne spojrzenie. Twarz Antoniusza złagodniała.<br> - O jakie doświadczenie wam chodzi? - Podziemne.<br> - Ja już was znam. Kogo chcecie nastraszyć?- My chcemy tylko udawać, że straszymy...<br> - Wybaczcie, ale ja z tego nic a nic nie rozumiem. Paragon walnął się pięścią w pierś.<br> - Daję słowo honoru, że chodzi o dobro zamku.<br>Antoniusz zamyślił się.<br> - W takim razie możecie mi powiedzieć...<br> - Na kieł przedpotopowego mamuta, że to tajemnica. Asystent zmrużył porozumiewawczo oko.<br> - Mnie nie powiecie?<br> - Nawet rodzonej cioci, panie asystencie. W pana szanownych rękach spoczywa teraz nasz honor. Jeżeli pan nam nie pomoże, zamek będzie w niebezpieczeństwie