artystycznej rezygnacji.<br> Czy zresztą możliwe było świadectwo inne - jeśli literatura lat osiemdziesiątych związała się słowem honoru z wyidealizowaną przez siebie wspólnotą: może nie bezgrzeszną, ale przecież cierpiącą, łaknącą współczucia, ukojenia, ukołysania? Prawa honoru pisarzy (i nie tylko ich, oczywiście) kodyfikował zaś człowiek polityki - Adam Michnik w głośnej książce Z dziejów honoru w Polsce. Kodeks skomponowany przez Michnika z literatury i filozofii etycznie czystej zbroił duchowo ludzi opozycji, dawał im poczucie moralnej siły, przewagę nad skompromitowaną władzą i jej pupilami.<br> Jednakże ufność w to, że jest się dziedzicem i kontynuatorem tradycji, pięknego wzorca honoru i patriotyzmu, pozbawiała reprezentantów tego wzorca (przynajmniej przez