uczynić kontakt z ludźmi dotkniętymi nieszczęściami i katastrofami bardziej prawdziwym. Traktuję ich jak każdego innego człowieka. <br>Ta strategia skutkuje. Żmijewski jest w stanie namówić chorych, cierpiących i niepełnosprawnych do występów przed kamerą, do mówienia i robienia rzeczy, o które większość z nas wstydziłaby się nawet poprosić. - Poddaje próbie wyświechtane pojęcie humanitaryzmu. Odziera je z fałszu, hipokryzji, którymi obrosło - ocenia Kowalski.<br>Ta strategia pociąga jednak za sobą naruszanie tabu. Kolejne prace Żmijewskiego można postrzegać jako ciąg naruszeń dobrego smaku i wystawianie na próbę wytrzymałości widzów. - Gratyfikacją za moje działanie nie jest żadna perwersyjna radość związana z aktem przekroczenia, raczej przyjemność poznania - mówi